Rust zacht, lieve Finnemuis .

Oh wat kreeg ik vanmorgen een droef berichtje. Vannacht heeft Finn’s lijfje het opgegeven. Toen zijn mams deze ochtend bij hem kwam, was hij niet meer in staat haar te begroeten zoals ze dat van hem gewend was. Met spoed naar de dierenarts, maar die kon voor ons ventje niets meer doen. Zijn mams nam dus de moedige beslissing om hem liefdevol te laten gaan.
Lief klein grommeltje, ik begrijp het niet. Dit had ik echt niet zien aankomen. Oké, je was oud, maar je was goed nagekeken en je bloedwaarden waren tiptop. Een eigen plekje zou je deugd gaan doen. En dan mag je er maar zó kort van genieten. Nee, ik begrijp het niet.

Lieve lieve liéve Nikki, ik was je al ongelofelijk dankbaar, en dat ben ik je nu alleen nog maar meer. Je hebt hem als een gek vertroeteld en toen hij niet meer kon heb je hem losgelaten. Voel je niet schuldig, dit kon niemand voorzien en wij hadden precies hetzelfde gehandeld. Had ik het zien aankomen dan had ik hem niet meer geplaatst, maar het heeft zo moeten zijn. Hij heeft jou uitgekozen om zijn laatste weekjes mee door te brengen, en toen hij zich thuis, veilig en geliefd voelde heeft hij zich laten gaan. Heel veel sterkte met dit verlies. Het spijt me zo dat jullie tijd samen van zo korte duur was