Aaron: FIV+ & buiktumor (10 jaar)
Rust zacht, lieve Aaron.
We wisten dat dit eraan zat te komen. De tumor die uit Aaron’s buikje werd gehaald was agressief, kwaadaardig en uitgezaaid. Lang zouden we niet krijgen. Dus we hebben onze vriend de voorbije dagen en weken verwend met de lekkerste hapjes, de langste knuffels en de zachtste zoentjes. We lieten geen moment onbenut om hem te vertellen hoeveel we van hem hielden. We wisten dat deze periode nooit lang genoeg zou kunnen duren, maar dit is éch te snel.
Aaron, of Wolleke zoals we ons zachte ventje liefkozend noemden, heeft zijn rugzakje kunnen leegmaken en zijn nare zwerversverleden achter zich kunnen laten. Hij heeft hier mooie warme maanden gehad, waarvan ik er hem nog zoveel meer had gegund. Maar gisteren gaf hij glashelder aan dat het genoeg geweest was. Het hoefde voor hem niet meer. Het ging voor hem niet meer. Dus maakten we ons laatste ritje samen.
Ik weet dat hij het hier reuze naar zijn zin had, dat hij mooie momenten gehad heeft en omringd door liefde is gegaan, maar verdorie wat doet dit pijn.Alsof er een klein stukje van mij mee is gestorven. Het is absurd, ik kan het niet uitleggen, maar wát zit hij diep in mijn hart.
Lieve Wollebol,
Ik heb het je al zo vaak verteld, maar wát hou ik van jou! Als ik mocht, ik had je eeuwig bij me gehouden. Maar ik heb mezelf, jouw meters en onze vzw-vrienden beloofd dat het mocht duren zolang je comfortabel was. En dat was je…tot gisteren voormiddag. En dus was je loslaten mijn laatste en zwaarste taak. Lieve vriend, wat ben ik fier op jou! Wat zal ik je missen! Maar wat ben ik dankbaar dat ik je mammie mocht zijn.
Dankjewel aan onze lieve dierenarts Dierenartsencentrum Trigenio, die gisterenochtend tussen zijn consultaties tijd voor ons maakte! En dankjewel (alweer) aan Bart Adio Huisdierencrematorium en uitvaartzorg om me in tranen te ontvangen en Wolleke het allermooiste afscheid te geven!