Wat een mooi laatste dagje!

Eigenlijk voelden we het al aan onze kleine teentjes, maar maandag kwam het resultaat van het biopt van Boris binnen. Verdict: een agressieve kanker. En of we die agressie gevoeld hebben. Terwijl we dit weekend alles nog onder controle kregen met extra pijnstilling, begon hij maandagavond uit zijn mondje te bloeden. Na een snel bezoekje aan de dierenarts – waar ik dinsdagochtend toch moest zijn met Olaf voor zijn tandjes – werd mijn gevoel bevestigd: we konden niets meer voor Boris doen. Omdat Boris zo énorm kon genieten van knuffeltjes, en ik nog niet helemaal hersteld was van mijn zomergriepje, kregen we van onze dierenarts het allermooiste cadeau. Nog één kort dagje zouden we gaan genieten. Boris kreeg de allerhoogste dosis pijnstilling ingespoten, zodat hij mij nog een paar uurtjes kon verzorgen zoals alleen hij dat kon.

Ach, wat was het een prachtige dag. Mijn laatste restjes hoofd- en keelpijn werden door Boris zorgvuldig genezen. We deden de nodige dutjes samen, en we knuffelden erop los. En toen het tijd werd om los te laten, deden we dat nog niet echt: in mijn armen is mijn knuffeltje zachtjes in slaap gevallen.

Lieve lieve lieve Boris, wat zal ik jou missen! Op de eerste dag dat je hier was, nestelde jij je diep in mijn hart, en daar zal je voor altijd blijven wonen. Wat was jij een lief, zorgzaam en onwijs dankbaar dier. Ze zeggen wel eens “if love could have saved him, he would have lived forever”. Wel er is geen enkel gezegde dat hier beter opgaat. Als liefde die kracht had, dan leefden we beiden eeuwig. Want wat hou ik van jou, en wat hield jij van mij.

Slaap zacht lief ventje, ik mis je ❤