Charlie had eigenlijk zo’n beetje zichzelf aangemeld in onze opvang. Hij zwierf al een tijdje door onze tuin, maar begon er steeds groezeliger uit te zien. Toen hij op een dag door het kattenluik naar binnen kwam om te eten, besloten we hem in opvang te nemen. Al snel bleek dat dit ventje de juiste opvang had uitgekozen: zijn voetkussentjes waren ongelofelijk ontstoken en zijn heup was ooit gebroken geweest en fout weer aangegroeid. Een stevige antibiotica-kuur en heupoperatie later voelde Charlie zich al heel wat frisser en blijer.

En toen kwamen er mensen op bezoek, voor hém! We waarschuwden hen alvast even, want achter zijn knappe snoetje zit best wat pit verscholen. En Charlie ging kennismaken op z’n Charlie’s. Niet zijn mooiste pakje aan, beste beentje voor, maar gewoon: zoals hij is. Hij liet zich strelen tot het genoeg was, en ik denk dat hij zelfs voorzichtig al eens liet voelen dat hij ook best scherpe tandjes heeft. Ik hield mijn hart vast, maar zijn mensen waren verliefd. Ze vonden hem perfect, zochten een katje met pit en een echt eigen karaktertje. En als er iets is dat Charlie heeft, dan is het een sterk, maar o zo mooi, karakter.

Daarna gingen de dagen voor Charlie veel te traag. Maar de wonde op zijn heup had nog verzorging nodig, en verhuizen kon pas als die wonde mooi gesloten was. Elke dag kreeg ik zijn aller-droevigste toet te zien, alsof hij wilde vragen “is het al bijna verhuis-tijd?”. En vandaag was het dan EIN-DE-LIJK zo ver. Charlie liet zich flink oppakken en in de reismand zetten, en vertrok, op naar een nieuw leventje!

Lieve Charlie, geniet van jouw thuis, en geniet vooral van deze lieve lieve mensen die jou gewoon nemen zoals je bent: met mankementjes, met pit, maar niet te vergeten ook met een enorm zacht hartje.
Wij zullen je knappe koppie missen, lieve vriend.