Dag lieve zachte Henry!

Onze FIV+ opa, het mannetje waarvan ik echt niet had gedacht dat hij nog geplaatst zou worden, kreeg gisteren hoog bezoek! Er was een lief koppel voor hem gevallen, en gisteren was de grote ‘zou het wel klikken’ test. Maar eigenlijk was die volledig overbodig.

Toen de bel ging, zat ik nog wat met Henry en Winnie te knuffelen. En toen Rob de deur opendeed en de heren vreemde stemmen hoorden, ging Henry aan de deur van de kamer staan met een snoet die leek te zeggen “mammie? Ik wil mijn eigen mensen nu gaan ontmoeten, goed?”. Tja wat doe je dan. Dus deur open, en kennismaken maar!

Zijn nieuwe mams en paps stelden misschien wel honderd vragen: wat eet hij graag, wat doet hij graag, is er iets dat hij niet leuk vindt, … Het soort vragen waarvan je gewoon een goed gevoel krijgt, omdat je weet dat over de adoptie is nagedacht, en dat er alles aan gedaan zal worden om het Henry zo goed mogelijk naar zijn zin te maken. En Henry zelf? Die kon niet genoeg krijgen van alle knuffeltjes en aaitjes. Vier handen, die alléén ter zijner beschikking zouden gaan staan?! Beter wordt het toch niet.

Lieve Henry, geniet van je luilekker leventje! Geniet van je nieuwe mams en paps en alle knusse dekentjes en lekkere hapjes die je er ongetwijfeld zal krijgen! Blijf gewoon je lieve zachte zelf, en laat nog af en toe wat van je horen? Want ook al woonde je niet zo erg lang bij ons, wij gaan jou heeeel erg hard missen.