Dag zachte wollige Lewis

Lewis Mewis … toen jij bij ons binnenkwam, begrepen we meteen dat je een zwaar verleden meedroeg. Als we te snel bewogen of er een geluid was dat je niet kende begon je om je heen te blazen en te rennen voor je leven. Oh wat was ik in die periode blij dat jij geen tandjes meer had.

Langzaamaan, met veel lieve woordjes en vele dagen waarin er niemand was die je pijn deed, begon je ons te vertrouwen. Het gemep liet je voor wat het was, en ook blazen hoefde niet meer constant. Al kon er nog gerust een blaasje vanaf als we onze hand vanuit de verkeerde richting naar je toe brachten.

Eerlijk gezegd had ik dan ook niet gedacht dat net jij na een paar maandjes al geplaatst zou worden. Niet zolang er een gemakkelijke gekke lieve Jonas bij ons woont die van blazen nog nooit gehoord heeft, of een Berlioz die gewoon niet op het idee zou komen een mep uit te delen. Maar toch! Je nieuwe mams en paps vielen op je snoet én op je verhaal. Ze kwamen voorzichtig kennis maken. En hoewel Bertje zich op en top verkocht, en jij je verlegen en beschadigde zelf was, kozen ze voluit voor jou!

En dát verdien je, mijn mooie witte kanjer! Mensen die van jou houden, mensen die je nooit ofte nimmer pijn zullen doen. Toen ze je kwamen ophalen, wees ik waar je je verstopt had. Voorzichtig kwamen ze naar je toe, en begonnen ze tegen je aan te praten en je te strelen. En jij? Jij vond het allemaal oké. Blazen? Nee, dat hoeft bij deze mensen niet.

Lieve Lewis, ik zal je missen, met je gekke praatjes. Maar als ik zag hoe jij je mensen goedkeurde, wildvreemden die door je geblaas heen prikte en die jij net om die reden instant bent gaan vertrouwen…tja, dan heb ik niets meer te zeggen. Zorg goed voor je nieuwe mams en paps!