Rust zacht, lieve Liam

Degene die hem kenden, die zien het vast wel op de foto’s: het was tijd. Toen hij donderdag, ondanks stevige pijnstilling, steeds moeilijker ging eten, bracht ik hem nog naar de dierenarts voor hospitalisatie. Hij kreeg een infuus en extra zware pijnstillers. En iedereen hoopte, maar vreesde.

Toen ik hem vrijdagavond ging bezoeken, en zijn twee dierenartsen het erover eens waren dat er geen behandeling meer overbleef die hem zou helpen, moesten we de knoop doorhakken. Op dat moment viel me die beslissing echt zwaar. Liam was nog zo lief, zo knuffelig, zo vrolijk, en wij zouden even voor god gaan spelen. Maar als ik de foto’s van onze laatste momentjes nu terugzie schreeuwt mijn hele lijf dat ik het bijna te lang gerokken had: zo ingevallen, zo flauw, en zijn oogjes zo droef en dof. Nee, het was de pijnlijkste, maar zeker de juiste keuze.

Lieve lieve lieve Liam, amper een dikke week geleden schreef ik hier nog dat we jou een maandje zouden gaan vertroetelen en het volgende bloedonderzoek afwachten. Wat ben ik blij dat ik steeds mijn buikgevoel volg, en dat ik je rot verwend heb met melkjes van tante Hilde en tonijntjes van tante Ruth. Maar wat had ik er graag naast gezeten .

Lieve Liam, je hebt me tijdens je korte opvangperiode als een beschermengeltje tegen elk boosje verdedigd: kwam er iemand binnen met te zware stem of schoenen dan kwam je als een dappere ridder voor me staan. Moest ik een banger vriendje vangen dat dan even blies, dan ging je die een tik geven om me daarna aan te kijken met oogjes die zeiden “zo, het is veilig, die doet jou geen pijn”. En werd het donker, dan kwam je steevast in mijn armen liggen, met je pootje zo stevig om mijn arm, alsof je me tegen de nacht wilde beschermen.

Dag lief ventje! Nu ben je echt mijn beschermengeltje ❤