Slecht nieuws komt nooit alleen.

We kregen vanochtend het bericht dat het niet goed ging met ex-opvangertje Milo (bij ons Meko). Hij kon nog amper ademen, zijn tandjes bleven hem parten spelen en nu begon hij ook bloed op te hoesten. Bij de dierenarts bleek ook zijn lijfje volledig op. Er zat dus niets anders op dan Milo liefdevol te laten gaan.

En al wist zijn mams wel waar ze aan begon toen ze dit sukkeltje bij haar nam, zo’n keuze blijft zwaar, en zo’n verdriet doet pijn. Dus lieve Ellen, dankjewel dat je je hart en je huis openstelde voor onze knorrige opa. Dankjewel dat je hem weer het gevoel gaf dat er iemand op deze wereld was die wél van hem hield en die hij wél kon vertrouwen. Hij kon bij jou zo heerlijk onbezorgd liggen soezen, op zijn dekentje op je witte bank, hij was bij jou thuis! Heel veel sterkte met dit verlies.

Lieve Milo, ik weet nog goed hoe je bij ons kwam: een klein depressief bolletje angst. Langzaam maar zeker liet je me toe, liet je me strelen, maar me vertrouwen? Nee, dat leerde je pas weer bij Ellen. Ze wilde een thuis bieden aan eentje die dat echt nodig had, die 1-op-1 aandacht, en dat werd jij. Zo bang als ik was om je te laten verhuizen naar iemand die ik eigenlijk op dat moment niet kende, zo blij ben ik nu dat we die sprong gewaagd hebben. Want wat zag ik je daar openbloeien, lieve schat! Tot de prachtige stoere kater die je was. Je eigen plekje op de bank, je eigen maniertjes om haar dingen duidelijk te maken. Je werd zelfs zo dapper dat je het middageten van je mams begon te stelen! Lieve schat, wij vergeten je nooit! Over de regenboogbrug staat voor jou vast je eigen bordje patatjes te wachten ❤