Dit lieve jonge koppel wilde graag een katje adopteren dat niet zoveel kans maakte op adoptie, en toch gelukkig zou zijn in huis en als enige kat. Ze mailden initieel voor Elvis, maar mijn buikgevoel schreeuwde Merijn bij alles wat ze vertelden, en dus stelde ik beide heren rustig voor. Tijdens een kennismakingsbezoek waren het eigenlijk de boys die de beslissing voor hen maakten: Elvis was in geen velden te bespeuren terwijl Merijn hen overlaadde met kopjes en piepjes om aandacht en knuffels. Tja … wat heb je dan als adoptant nog te vertellen 😉

Gelukkig gingen Hannelore en Rob mee in Merijn’s beslissing, en mocht onze vriend gisteren verhuizen. En hoewel ik vreesde dat dit voor Merijn weer even een bange periode zou zijn, is dit een foto van – goh … 3 uurtjes? – na adoptie 🙂 Mijnheer de directeur doet het goed daar, in zijn eigen stekje. Hij heeft zijn weg naar het grote bed al gevonden, en aan elke foto die ik toegestuurd krijg zie ik hoe gelukkig Merijn is: éindelijke zíjn stekje! Eindelijk een plekje waar hij niet anders hoeft te zijn dan hoe hij is. Met zijn lange poten en zijn korte snorharen. Met zijn krakende gespin en zijn gekwaak om aandacht. Anders dan de anderen. Perfect zoals hij is.