Ach, wat ik ervoor zou geven om deze post niet te moeten schrijven.

Al van toen Mowgli pas bij ons was, zei mijn buikgevoel dat er vanalles mis was met hem. Nochtans was aan Mowgli niet veel te merken: hij at, hij dronk, hij ging op de bak en hij kwam knuffelen. En toch bleef het knagen, dus trokken Mowgli en ik voor een bloedonderzoekje naar de dierenarts. Ach wat hoopte ik dat het allemaal tussen mijn twee oren zat, maar niets was minder waar: een hematocriet van 10%. Mowgli maakte (gelukkig) nog wel zelf rode bloedcellen aan, maar brak ze net zo snel weer af. Er werden onderzoeken opgestart, behandelingen toegepast, maar niets leek te werken. Ons ventje sloeg geel uit en kreeg het moeilijk om te ademen. Nee, dit was geen dierwaardig level meer.

Ik wist het, mijn hoofd wist het, ik moest hem loslaten. En toch, toen ik in zijn ogen keek zag ik iets dat ik niet kon benoemen. Was het vechtlust? Dus toen we daar vrijdag stonden bij onze top-dierenarts, smeekte ik hem om Mowgli nog een kans te geven. Om nog heel even alles op alles te zetten. We gaven hem nog elke behandeling waarvoor hij sterk genoeg was en ik hoopte…op iets dat zou gaan werken, op een mirakel. Maar toen hij ‘s avonds nog geen tikje beter was, wist ik het: Mowgli was op. Ook al sputterde mijn hele hart tegen, ik moest mijn verstand volgen, ik moest hem laten gaan. Dus ik vertrok met lood in mijn schoenen richting dierenarts.

En opnieuw, toen ik hem zag, die blik in zijn ogen … tot ik het net op tijd begreep. Wat ik voor vechtlust had aanzien was al de hele dag angst geweest. Ik heb het gevoel dat Mowgli wist dat zijn einde naderde, en dat hij in paniek was. En alsof hij opgelucht was dat ik hem eindelijk begreep, greep hij me vast. Dus ik suste hem, ik liet hem voelen dat ik bij hem was, en we lieten hem zachtjes gaan.

Mooie zachte Mowgli, ze zeggen het zo vaak, maar wat is het de waarheid: als liefde jou had kunnen redden, dan was je zelfs nooit ziek geworden. Wat had ik graag meer tijd met je gehad, wat had ik graag die angst om alleen te zijn van je weggenomen voor je aan deze grote reis moest beginnen, wat had ik je graag nog veel langer in mijn armen gehouden.
Lieve dankbare Mowgli, ik vergeet je nooit, en zoals ik tot vervelens toe in je oortjes gefluisterd heb: ik hou van jou! Vergeet dat nooit ❤