Pom: FIV+ & schildklierprobleem (12 jaar)
Rust zacht, mijn undercover mannetje,
We zijn altijd zo open en eerlijk mogelijk. Dat hebben we ons voorgenomen toen we deze vzw oprichtten: geen geheimzinnigdoenerij, geen extra zielige verhalen om donaties los te krijgen. Gewoon alles tonen zoals het is, leuk of stom. Maar heel soms is open en eerlijk zijn een keertje niet mogelijk. En dan gaat dat niet over centjes of over dingen die ik niet zo leuk vind of waar ik me voor schaam. We zijn allemaal maar mensen. Nee, als ik iets niet deel dan is dat 100% voor het welzijn van het diertje in kwestie. En zo hebben wij dus, zonder dat velen onder jullie het wisten, de voorbije maanden een echt undercover opvangertje gehad: Pom. Ik kan geen duidelijke foto delen, want ik wil niet dat de verkeerde mensen hem zouden herkennen. Maar ik moet zijn afscheid, net zoals dat van zijn voorgangers, van me af schrijven.
Hoe Pom bij ons terecht kwam, kan ik dus ook niet vertellen. Maar wat ik wel kan vertellen is dat Pom het soort katje was dat iédereen om zijn zachte pootjes wond. Iédereen die hem ontmoet heeft zal hem missen, dat weet ik zeker. Pom was het soort mannetje dat gewoon altijd tevreden was, blij dat hij erbij mocht horen, dankbaar dat we hem het lekkerste eten en de zachtste mandjes bezorgden en non-stop genietend van elke streel of blik, alsof hij geen seconde onbenut wilde laten om zijn jaren van verwaarlozing in te halen.
Pom kwam bij ons toen hij om en bij de 2kg woog. Voor een volwassen FIV+ mannetje is dat veel te weinig. We spartelden samen door heel wat ups en downs, en als ik vreesde dat ik het dipje zelf niet overwonnen kreeg dan stuurde ik hem uit logeren naar de dierenarts. Jullie denken vast “bah, wat doe jij nou?”. Maar onze Poepsie had stiekem een oogje op de assistente. Oh zij was zó lief voor hem, ze frutselde met hem, ze liep met hem op de arm door de praktijk als het rustig was. De eerste keer hadden we dit natuurlijk nog niet door, dus werd Pom wél binnenste buiten gedraaid: niks te vinden, maar na een dag of twee wel weer een tiptop Pommetje. De tweede keer werden er zelfs niet teveel onderzoekjes gedaan. Gewoon een stevige dosis Sarah op doktersvoorschrift, en jawel hoor: opnieuw een tiptop Pom.
Dus hoopte ik dat het ook deze keer zo zou lopen: Pom in een dipje? Oké, op naar Sarah! Maar Sarah deed wat ze kon, de dierenarts deed wat hij kon, en Pom vocht zo hard hij kon, en éven leek het de goeie kant op te gaan. Maar toen besloot zijn lijfje dat het genoeg gevochten had. We mochten hem nog knuffelen, Sarah en ik. Omdat Pom wist dat wij daar blij van werden. Maar in zijn oogjes zag je dat hij terug naar zijn mandje wou, zichzelf doen verdwijnen, hij was op. En dus deden we het enige wat we nog konden voor hem: we lieten hem gaan.
Lieve lieve liéve Pom,
Ik kan niet vaak genoeg “lieve” schrijven om te benaderen hoe lief je wel echt was. Jij was eentje uit de duizend. Zo dankbaar, zo blij, zo lief. Zo lief.
Ik mis je ❤