Rust zacht, lieve Rikkie

Het verhaal van Rikkie begon zo’n 10 maanden geleden. Een oproep om hulp van een onderkomen zwart-witte kater die het buitenleven niet goed aankon. Ik zag zijn foto, en ik wist het: híj hoort hier bij mij! Vangen bleek onbegonnen werk, en dus besloot ik om met hem te gaan frutselen en friemelen, hem af te leiden en te verrassen door hem bij zijn nekvel te grijpen en in de reismand te stoppen. En hoewel ik het nu niet meer geloof, zo ving ik hem. Mijn alarmbellen waren al non-stop aan het afgaan sinds ik zijn kopje, of zeg maar katerkop, had gezien. En die positieve FIV test kon me dan ook weinig verbazen. Maar ach, zelfs FIV+ katten mét tien ton kwaaltjes kunnen best nog van het leven genieten, toch?!

Lieve Rikkie, als we iets bewezen hebben, dan is het wel dat! Al van je eerste dagen wist ik het: jij zou van het ene in het andere dipje sukkelen, tot er een dipje zou komen waar we je niet doorheen zouden krijgen. Maar tussen die dipjes door genóót je. Alsof je een spons was, slorpte je mijn liefde op. Je hielp me elke dag de kattenbakken schoonmaken, want als jij goed superviseerde dan wist je dat er na elke kattenbak een kusje volgde. En dan zag ik je oogjes glinsteren, alsof wij het allerbeste team in de wereld waren. Elke avond kroop je bij me op schoot. Je krulde je helemaal op, alsof je mij zo weinig mogelijk wilde hinderen, en met één pootje nam je me voorzichtig vast. Ik noemde je liefkozend mijn eitje, en wat hebben we lange avonden zo doorgebracht, pootje op pootje, samen.

Och Rikkeprik, wat zal ik je missen. Wat was je een lief, dankbaar dier. Ik heb je mogen zien transformeren van klein verlegen mannetje dat dacht dat hij niets waard was, naar een blinkende kerel met glinsteroogjes, die zijn portie liefde wel wist vast te krijgen. Maar toen je eind vorige week het kattenbakken proper maken aan je voorbij liet gaan, en ik de droefheid in je oogjes zag, voelde ik de bui eigenlijk al wel hangen. In mijn hart wist ik dat dit wel eens het dipje zou kunnen worden waar we je niet doorheen zouden krijgen, en ik zag in je oogjes dat jij dat ook voelde. Ik bracht je naar de dierenarts, in de hoop dat zij je weer beter konden toveren, maar ook daar ging je alleen maar achteruit. Toen ik vandaag op bezoek kwam, brak mijn hart. Ik heb gezocht en gezocht, maar ik vond ze niet, die glinstering die jij in je oogjes had, die sprankel die bij jou hoorde. Je oogjes waren dof, je was moegestreden.

Lieve lieve Rikkie, ik fluister het nog één keer:
Ik ben fier op je! Je hebt gestreden als een dappere krijger. En het is oké om het op te geven, ik ben niet boos als je nu moe gevochten bent. Je hebt je vriendjes goed opgeleerd, ik kan nu met hen verder. Maurice voorziet me van pootjes, kopjes en zoentjes, en Finn helpt me ijverig alle kattenbakken schoonmaken. En net als jij zit hij, na elke bak, te wachten op zijn kusje. Je was een práchtig dier, en ik ben zo dankbaar dat ik je heb mogen kennen.

Rust zacht, lieve schat!
Hou je daarboven de kattenbakken in de gaten tot ik daar ben? ❤