Toen Splinter bij ons kwam wonen was hij verlegen, veel te mager, met kapotgebeten tanden, diarree en oogleden die naar binnen krulden. Stap voor stap werkten we samen aan een Splinter 2.0.

Langzaam maar zeker knapte hij op, en werd het tijd voor de zoektocht naar een eigen thuisje. Die zou niet simpel worden, want hij was bang van andere katten, bang van drukte en bang van nieuwe dingen. Konden we maar duidelijk maken dat hij met dat beetje begrip en geduld openbloeit tot de allerbeste vriend die je je kan wensen…

Bezoekjes werden ingepland, en dan ook weer vergeten of geannuleerd. Tot er begin deze week een lief jong koppel op bezoek kwam. Ze observeerden hoe Splinter zich naar mij toe gedroeg in plaats van zichzelf op te dringen, en waren verkocht. Alle ‘minpuntjes’ werden overlopen, maar hij zou stabiliteit krijgen, enige kat blijven, tijd krijgen en precies hetzelfde voer krijgen dan hij hier kreeg.

Gisteren avond was het zo ver, Splinter ging verhuizen. Maar wat werd hij bang toen hij in een vreemde reismand gestopt werd. En oh wat brak dat mijn hart. Wat had ik graag zoals altijd beloofd dat ik bij hem zou blijven en dat ik zou zorgen dat niemand hem pijn zou doen. Maar dat is nu niet meer aan mij. Ik weet dat hij een prachtige begripvolle thuis krijgt, maar verdorie wat is dat loslaten soms lastig!

Dag lief Spillebeentje! Ik kan dit keer niet met je mee, maar ik beloof dat je een superlieve zachtaardige mams en paps krijgt die mijn taak zullen overnemen. Zij zullen er nu met twee voor zorgen dat er nooit nog iemand jou pijn doet, dat kan ik je wel beloven.
Dag lief vriendje! Geniet van je eigen stekje en je eigen mensen. Bestudeer hen maar even goed, maar wees niet te bang…ik weet zeker dat je hen lief zal vinden als je het een kans geeft.
Ik hou van jou, lieve knuffelbol.