Teddy werd vast benoemd.

We hebben heeeeel erg hard getwijfeld, maar de kogel is door de spreekwoordelijke kerk: Teddy blijft bij ons wonen.

Teddy kwam bij ons omdat hij FIV+ was, en het alternatief inslapen was. Alsof hij begreep dat hij zijn leven aan ons te danken had, nam hij ons stevig vast in zijn berenpootjes van zodra hij daar de kans toe zag. En al is hij naar vreemden toe nog steeds wat verlegen, hij is zo’n lief dier!

Ondertussen zijn we 9 maanden en een oor-amputatie verder. Van knuffelen in de hoop dat je hem nooit meer los zou laten is hij overgegaan naar bij ons kruipen als het wat hectisch is en ons kalmeren. Dan nestelt hij zich lekker in onze armen, en begint ons voorzichtig met zijn berenpootjes te strelen. Tot we weer wat rustiger zijn, en er weer tegenaan kunnen. Alsof hij voelt dat we weer opgeladen zijn, gaat hij dan zelf een lekker plekje zoeken.

We hebben lang gedacht dat het niet ok was om zomaar een opvanger bij ons te houden die dat eigenlijk niet nodig heeft, want zo zou er een opvangplekje verdwijnen. Maar na het afscheid van Arno en Nyls in dezelfde week, denk ik daar toch iets anders over. Voor hen hebben we gevochten als leeuwen en toch hebben we de strijd twee keer verloren. En het was telkens Teddy die onze traantjes kwam drogen, die ons in zijn armen nam en stilletjes begon te spinnen.

Dus: welkom lieve Teddybeer! Je was onze eerste FIV+ opvanger. In al die maanden heeft er nooit iemand interesse in jou getoond, en dat terwijl wij jou net helemaal geweldig vinden! Wij hebben jou geholpen, en jij beschouwt het als jouw levensmissie om ons te ondersteunen waar je kan. Met knuffels, zacht gespin, en scheidsrechter-interventies als er wat gerommel in de groep is. Lieve grote vent van me, wat houden we van jou.