Wonder boven wonder ontdekten we voertjes die Warre superlekker vond. Maar weer wat later kreeg hij kale plekjes. Zijn nierwaarden waren stabiel gebleven, dus verdict: allergie aan het niervoer. Maar toen er na een wissel van voer weinig verbetering optrad en zijn ene vriend een ‘ontsteking aan de staart’ en de andere ‘een hot spot in de nek’ kreeg, vroegen we een schimmeltest aan, en jawel: positief.

Geen drama…gewoon medicatie geven voor een tijdje en veranderen in miss proper. Ideaal was het niet, met zijn nierproblemen, maar in theorie heeft de medicatie geen invloed op de nieren en bleven Warren’s waarden stabiel net boven de bovengrens. In overleg met de dierenarts gingen we ervoor. En alles ging goed, tot Warre aan het einde van medicatie-week 2 stopte met eten. We lieten zijn nieren controleren, maar die waren als bij wonder stabiel gebleven. Het was zijn lever die dit keer voor problemen zorgde. Daar deed die medicatie geen deugd aan, dus stoppen daarmee en de lever rust geven. Ondersteuning voor de lever, iets tegen de misselijkheid en het overgeven, elk uur een ander voertje,… Alle trucjes werden uit de kast getoverd, maar wat erin ging bleef er ook weer uitkomen.

Nee, dit gevecht zouden we niet winnen.
Het spijt me, lieve vriend, dat we dit keer verloren hebben. Het spijt me zo dat ik niet meer voor je kon doen. Als het kon dan kreeg je een stukje van mijn lever, maar zo werken die dingen blijkbaar niet.

Slaap zacht ventje…je liet mij zo flink strijden tegen jouw kwaaltjes tot we dachten dat we gewonnen hadden, maar het leven heeft ons gefopt, he vriend.
Maak je maar geen zorgen, ooit zie ik je weer, en jij Mazzeltje. En tot die tijd daar is zal ik voor hem zorgen.
Dag lieve schat, ik hou van jou.