Rust nu maar, lieve William

Mooie rooie kanjer van me. Toen ik je voor het eerst zag, was ik stapelverliefd op je. Zo’n dapper strijdlustig dier. Maar mijn buikgevoel leek me te willen waarschuwen, alsof ik diep vanbinnen al voelde dat ik je niet lang zou mogen vertroetelen.

Hoewel je vlak na de operatie beetje per beetje beter leek te worden, is dat proces razendsnel omgekanteld. Van de ene op de andere dag begon die stomme tumor weer te groeien. Maar dit keer groeide hij sneller en verspreider dan tevoren. En toen ik vandaag in je oogjes keek, vond ik ze niet meer. Die levenslust die ik een paar dagen geleden nog zo had bewonderd was verdwenen.

Gelukkig konden we snel bij onze hoofddierenarts terecht, en hoewel we eigenlijk “op controle” gingen, wist ik dat het tijd was om je te laten gaan. En toen ik de dierenarts in tranen vroeg of dit nog dierwaardig was, kneep je in mijn hand. Alsof je wilde zeggen “het is goed mammie, ik ben moegestreden”.

Lieve zachte schattebol. Wat ben ik blij dat ik je vanaf seconde 1 heb verwend als een prinsje, dat ik van je hield alsof ik je al mijn hele leven kende en dat ik geen ene keer je veilige nestje voorbij gelopen ben zonder een zoen op je snoet te drukken. Het doet pijn, want ook al was je hier nog maar een dikke week, ik had zoveel meer voor jou gedroomd. Ik had je nog weken, maanden willen vertroetelen, maar je lijfje was op. Rust zacht mooie vent, ik mis je nu al ❤