Mijn lief klein Jefke.

Gisterenavond kreeg ons Jefke het moeilijk met ademen. En hoewel we hem in zijn korte opvangperiode hebben mogen leren kennen als op-en-top knuffelbeest legde hij zich in een oncomfortabele houding in een hoekje van de kamer. Het was dus met een heel klein hartje dat ik naar het controlebezoek vertrok vandaag. En zoals ik vreesde bracht dat geen goed nieuws. In plaats van verder te vechten en vooruit te gaan, was Jefke’s lijfje het aan het opgeven.
Eigenlijk vreesde ik al wel dat we opnieuw een verloren strijd aan het vechten waren. Hoe Mathie, die normaal niet zo gesteld is op kattengezelschap, plots dikke vrienden met hem werd, hoe Jesse hem zelden uit het oog verloor en hoe zelfs Lars, het knulletje dat enkel van mammie houdt, hem liefdevol ging liggen wassen… nee, zij voelden waar ik voor vreesde.

Ik heb getwijfeld, echt waar. En ik ben zo dankbaar dat ik mijn wing-women Erika en Vanessa heb die me op zo’n moment bijstaan. Die objectief naar hem kijken en die eerlijk raad geven. Maar hem langer bij ons houden zou egoïstisch geweest zijn. Het doet immens veel pijn dat we alweer eentje moeten afgeven, eentje dat nog zoveel liefde tegoed had, maar het was de enige juiste keuze en dus lieten we ook ons lief eitje zachtjes gaan.

Dag lief klein Jefke, het is niet eerlijk. Waarom werd je niet vroeger bij de dierenarts gebracht? Waarom kreeg je niet vroeger de hulp die je zo nodig had en de liefde waar je zo naar hunkerde? Het is niet eerlijk! Lieve schat, ik had je nog zo graag zoveel meer liefde meegegeven voor je aan je laatste reis moest beginnen. Maar zowel ik als pappie hebben jou overstelpt met kusjes en knuffeltjes. Je was hier maar even, maar ach, we waren allebei in no time verliefd op jou. Met je gekke snoetje dat steeds door de deur van de woonkamer kwam piepen zodra we die openden, en je “ik ben klaar met eten” koppie dat aangaf dat je wel nu ogenblikkelijk terug naar de woonkamer wou, naar je zachte dekentje. Ach liefje, het spijt me. Ik hou van jou, vergeet dat nooit.