Rust zacht, kleine Monkie .

Mijn klein bang Monkje … amper twee dikke maanden bij ons. Door een lieve dame die zwerfkatjes voedert gevonden als magere incontinente pluizenbol vol vlooien, luizen en al wat je niet wil. Al tijdens de zorgperiode bij deze lieve dierenvriendin is gebleken dat Monk een kanjer is. In een ver veleden moest zijn achterpoot lelijk gebroken geweest zijn. Maar dat deerde hem niet, hij liep voortaan wel gewoon op de wreef van die voet. Hij was dapper, hij hield vol, en aan niets zou je merken dat hij pijn had.

En toch begon vorig weekend mijn buikgevoel te knagen. Ik grapte nog tegen Rob “ofwel is Monk minder bang aan het worden, ofwel is er iets mis”. En omdat ik dat gevoel weer niet van me afgeschud kreeg, planden we een bloedonderzoek in bij onze dierenarts. Dat stond gisteren op de planning. Monk kreeg een roesje zodat hij er niet teveel stress van zou ondervinden en er werd bloed getrokken. Een controle-foto gaf alvast aan dat die achterpoot wel in een hele gekke hoek stond maar Monk geen pijn gaf. Het bloedonderzoek bracht minder goed nieuws: verlaging in de rode bloedcellen en verhoging in biliribune. Conclusie: Monk leek zijn rode bloedcellen af te breken.
We hadden dit eerder gezien, bij Mowgli, dus we hielden onze hartjes al vast terwijl de dierenarts extra tests bestelde bij het labo om te weten of Monk nog wel nieuwe rode bloedcellen aanmaakte en hoe hij er voor de rest voorstond. Maar helaas waren ook die resultaten absoluut niet goed. Het enige dat we nog voor Monk konden doen was nu afscheid nemen en hem een lijdensweg besparen.
Wat is dit hard. Wat had ik graag meer voor hem gedaan. Wat had ik hem graag zien ontpoppen tot klein knuffelkontje. Maar ach, die tijd kreeg hij niet .

Lief klein aapje, wat hield ik van jou. Jij nog niet zo van mij, maar dat gaf niet. We begrepen en respecteerden elkaar en we waren allebei gelukkig zo. Ga nu maar, doe je oogjes maar toe, het is goed zo. Je hoeft niet meer dapper te zijn. Dag klein aapje! Wat zal ik je missen.