Run free klein vriendje.
Onze kleine bange vriend was pas sinds woensdagavond weer thuis, en vanmorgen vond ik hem alweer zo slap. Hij wilde ook niet eten, dus na overleg met onze dierenarts toch maar tot daar gereden. Gelukkig lukte het nu wel om bloed te trekken, maar het verdict was allesbehalve waarop we hoopten.
Pablo bleek leucose positief te zijn en een hematocriet te hebben van 13. Naïeve ik vroeg nog “kan die lage hematocriet niet door een kwetsuur komen?” Maar onze dierenarts was heel realistisch: Pablo had bijna geen nieuwe rode bloedcellen en ook amper bloedplaatjes. Bij een kwetsuur zouden vooral die rode bloedcellen reageren door veel jonge cellen vrij te zetten in het bloed, en dat was helemaal niet het geval, integendeel. Die blauwe hals was dus hoogst waarschijnlijk ook niet veroorzaakt door een beet of door vast te zitten, maar gewoon door zichzelf te krabben waarbij dat tekort aan bloedplaatjes voor een grote bloeduitstorting gezorgd heeft. Dit was een oneerlijke strijd die we niet zouden winnen. De enige eerlijke en katwaardige optie was mijn tranen inslikken en hem loslaten. 

Dag lieve Pablo! Wat had ik graag voor jou gezorgd. Je opgeknapt tot je weer met je vriendjes kon gaan spelen, of tot je zo lief was gebleken dat je bij ons kon blijven. Ach ventje, wat is het leven niet eerlijk. Sorry dat ik je nog een week van hier naar daar heb gesleurd. Ik had het zo graag anders gezien .
Dag klein mannetje, slaap zacht.