Wij kregen deze week bezoek van een superlief meisje dat onlangs alleen was gaan wonen en op zoek was naar een katje om een knusse thuis te geven. Ze mailde initieel voor Elvis, en haakte niet af toen ik vertelde dat Elvis enkel met maatje Omer geplaatst zou worden, en dat ze beide best verlegen en schrikkerig zijn. Het klonk te goed om waar te zijn, dus met die instelling lieten we haar op bezoek komen. Zo van “je weet maar nooit, en voor die twee mogen we geen enkel waterkansje laten schieten”. Maar wát werd het een succes!!

Nadat ik Elvis en Omer had aangewezen, lieten we Pauline wat tijd doorbrengen in onze woonkamer. Zelf liep ze knuffelkont Maya voorbij om onze eigen bange Marie te gaan sussen! Daarna zette ze zich rustig even bij ons o zo bange Daantje, die hélemaal op zijn gemakje was! En terwijl ze rustig tegen Daantje aan het vertellen was, kwam Omer met zijn nieuwsgierige snoet piepen. Aaien kon ze hem niet, daar was hij veel te zenuwachtig voor, maar Pauline vond dat guitige gekke mannetje prima zoals hij was.

Toen kwam ‘het moment van de waarheid’: Elvis, die nog steeds weg kroop van onze vaste vrijwilligster, liet zich benaderen. Hij zat rustig in zijn tonnetje en liep niet weg. Sterker nog! Na wat lieve woordjes van mijn kant en een supervoorzichtige aanpak van Pauline liet Elvis zich strelen! Hij vond het zó fijn dat hij na een tijdje zelfs begon te spinnen!!! Tja, ik hoef er niet bij te vertellen dat wij dubbel en dik overtuigd waren zeker? 🙂

Gelukkig was Pauline dat ook! En alsof de heren dat zelf ook waren, lieten ze zich in no time inpakken in hun reismandjes. Daar gingen ze dan! Mijn schuwe katers. Omer na 4 en Elvis na 16 (!) maanden in opvang. Mijn onmogelijk herplaatsbaar duo vertrok naar hun eigen veilige nest.

.

Papa Elvis, kleine Omer,

jullie vonden mensen zó eng, weten jullie dat nog? Pas toen jullie elkaar tegenkwamen, mochten die mensen er ook wel bij. Pas toen een ander katje jullie nodig had, begonnen jullie jezelf weer graag te zien, te durven, liefde te aanvaarden. Wat ben ik blij dat we jullie als o zo bange aapjes die kans op een leven hebben geboden! Wat ben ik tróts op de weg die jullie hebben afgelegd! Wat zal ik jullie missen!