Een zwaar afscheid.

Jullie voelden de bui waarschijnlijk al wel hangen…Berre ging de laatste dagen achteruit. En terwijl hij met de hulp van antibiotica vocht tegen de bacteriën in zijn luchtwegen, speelde zijn Cushing hem ook weer parten en zakte zijn suiker nu af en toe te laag in plaats van te hoog. Er werd gewikt en gewogen, en ik spendeerde uren dicht bij hem, maar de balans bleef doorslaan in de stomme richting. Dus namen we vandaag afscheid van een kanjer van een kater

Berre kwam bij ons op kerstdag. Zijn snoet deed iets met me, want het eerste wat ik in de auto op weg naar huis tegen Rob zei was “oh ow … deze vertrekt volgens mij niet meer”. Heel even leek ik ongelijk te krijgen want de eerste maanden deed hij het super. Er was zelfs even sprake van een adoptie, maar toen begonnen de zorgen. Na zijn pancreasontsteking ontwikkelde Berre diabetes, en die was niet zomaar te controleren met insuline. Toen kreeg hij de Cushing diagnose, wat die oncontroleerbare diabetes verklaarde maar niet zomaar op te lossen was. En hoewel ik dacht dat hij bij binnenkomst al negen levens versleten had als zwerver, deed hij er hier nog minstens negen bij. Dipje na dipje doorspartelden we samen. Maar deze dip was te groot. Alles kwam samen, en de sprankels in zijn oogjes verdwenen. Knuffelen hoefde niet meer, en alles begon pijn te doen. En dus maakten we vandaag alweer die zware keuze: we lieten hem gaan.

Lief Berre’ke … waar begin ik?
Jij was mijn soulmate, mijn therapeut, mijn warmtedekentje, mijn migraine-makker. Wat ben ik dankbaar dat je op mijn pad gekomen bent, en wat spijt het me dat je zoveel pech moest hebben. Berre-boy, je weet hoeveel ik van je hou, dat vertelde ik je elke dag wel honderd keer en dat beantwoorde jij net zo vaak door je kopje op een of andere gekke manier in mijn hand te wringen. Je wist precies wat je wou en je wist precies hoe je dat van mij gedaan moest krijgen. Ach Berre, ik doe het toch nog een keer: Ik hóu van jou! Nooit vergeten hé ventje.

Maar bij dit afscheid hoort ook een dankwoordje … want ik was Berre al maanden geleden kwijt geweest als tante Annelies niet zo had doorgezet. Dus lieve Annelies: dankjewel voor alle extra quality-time die je ons hebt kunnen geven. Dankjewel dat je steeds voor ons klaarstaat, en dat je je weekend alweer opoffert om voor onze kleine Ava te zorgen.
Dierenartsencentrum Trigenio , jullie zijn niet gewoon dierenartsen en assistentes … jullie zijn zoveel meer. Jullie vechten mee voor onze FIVjes alsof het gezonde individu’tjes zijn … en dat is werkelijk onbetaalbaar.