Alweer een afscheid.

Niet de update die ik had willen posten, en niet hoe ik mijn voormiddag vandaag had willen doorbrengen, maar in een opvang vol speciallekes hoort dit er nu eenmaal ook bij.

Toen Siah bij ons toekwam, ongeveer een weekje geleden, wisten we dat ze bloedarmoede en een afschuwelijk gebit had. Maar die bloedarmoede zou vast van de vlooien komen, en dat gebit konden we repareren! We planden een afspraak bij onze super-tandarts en Vzw AZURA zou de opartie bekostigen. We leken dus goed op weg naar een succesverhaal. En Siah zelf die deed het initieel met die slechte tanden wonderbaarlijk goed. Ze at de oren van ons hoofd, we hielden de pijn onder controle en we verlosten haar van een vieze lintworm. Maar gisterenavond begon het te knagen. Ze at nog wel hoor, maar het ging anders dan anders. Het koste haar meer moeite. Omdat we wilden zorgen dat ze toch zeker voldoende voedingsstoffen zou binnenkrijgen, zetten we haar voor de nacht even apart met een groot buffet aan lekkers. Maar daar had ze vanmorgen amper van gesmikkeld.

Tja, dan zit er met een onderkomen FIVje niets anders op dan een ritje dierenarts. Eigenlijk maakte ik dat ritje om een sonde en een infuus te laten aanbrengen, maar onderweg bedacht ik me dat ik eerst wilde weten of die bloedarmoede verdwenen was voor we haar vol buisjes zouden gaan hangen. Het zou wel oké zijn, dacht ik nog, gewoon even voor de zekerheid. En stabiel was goed genoeg om door te zetten. Maar van stabiliteit was geen sprake, ze ging zelfs steil bergaf. Het zegt jullie misschien niet superveel, maar haar hematocriet was op een kleine week van 19.8 naar 14.4 gezakt. Dat is écht niet goed. En alsof dat nog niet genoeg was, waren ook haar witte bloedcellen zo goed als verdwenen. Nee, de enige Siah-waardige optie was haar loslaten. Hoe graag ik haar ook terug mee naar huis had genomen, zelfs al was het voor deze zondag alleen, daarvoor had ze het te zwaar.

Ach lieve kleine Siah Mariah,
Dit was niet wat we hadden afgesproken hé meid.
Je eerste bloedonderzoek was niet super, maar zoals jij er stond, zo fier en dapper, zo klaar voor de strijd. Dit hadden we moeten winnen! Stomme stomme hitte! Stomme stomme tandjes en stomme stomme bloedcellen! Had iemand jou toch maar sneller van straat geplukt…Misschien had ik je dan wél kunnen redden. Misschien waren we dan wel sterk genoeg geweest.
Het spijt me klein meisje. Het spijt me dat jouw tijd bij ons zo kort is geweest. Ik hoop dat ik je met al mijn geflodder genoeg kusjes, knuffeletjes, aaitjes, lieve woordjes en lekkere hapjes heb gegeven om toch een klein stukje van dat nare zwerfleven achter je te kunnen laten. Och prutsie, je was hier maar even, maar zoals jij tussen mijn benen door kwam draaien al piepend en grommend om soepjes…pffft
Klein lief zacht prinsesje, wat zal ik je missen!