Ik herinner me de dag dat ik zijn foto zag nog alsof het gisteren was. Een mager, vuil, mannetje met een zwart verbrand oortje. Ik kende hem niet, en kon natuurlijk niet weten dat hij FIV+ zou blijken, maar ik moest en ik zou hem van straat halen. Na een aantal avonden post vatten bij een lieve dame, werd Shiro midden September gevangen, waarna hij bij ons kwam wonen.

Zijn sneltest kleurde in toptempo FIV+, en in zijn neusje en zijn beide oortjes zaten kankercellen, die bij het slechtste oortje al aan het uitzaaien waren. Maar Shiro wou nog! Hij had nog kwaliteit, hij genoot nog van zijn hapjes en zijn uitstapjes. En vooral van zijn eeuwige veilige nestje: die reismand ín die grote bench. In het begin kreeg hij daarin apart extra krachtvoer, maar in no time werd het zijn veilige oord. En wie ben ik dan om een palliatief ventje “zijn huis” af te nemen.

Het is ook in die bench dat hij vandaag een aanval kreeg. En hoewel katjes normaal gezien langzaam maar zeker weer recht krabbelen na zo’n (vermoedelijke) epilepsie-aanval, ging Shiro alleen maar achteruit. Toen ik hem vanmorgen begroette, werd ik nog dapper beblazen. Maar na die aanval mocht ik hem strelen en sussen, en bracht mijn hand over zijn oogjes hem rust. Even hoopte ik op beterschap, maar Shiro verloor zijn zicht, en daarna de kracht in zijn spieren. Nee, dit was niet dierwaardig meer. Shiro was palliatief, dat wisten we. Het was tijd om afscheid te nemen.

Dag mooie witte vent, dag gekke Shiro. Het is veel te kort, drie maandjes, maar het is precies wat ik verwacht had. Je begon rust te vinden. Je begon te beseffe dat jouw huisje zou blijven staan, dat niemand je zou wegjagen of pijn doen, en dat er altijd lekkere hapjes zouden zijn. Ik zag je steeds vaker heerlijk ontspannen, en helaas is het zo vaak dat moment waarop kanker wacht om keihard toe te slaan. Het is niet eerlijk, mooie man, maar dit is alles wat ik nog voor je kon doen. Ik hoop dat je met rust in je hoofdje en een warm geliefd gevoel bent kunnen vertrekken uit mijn armen.

Dag Shiro