Mauro viel recht met zijn kontje in de goeie boter: hij werd geadopteerd door Hannelore en Rob, die eerder Merijn bij ons adopteerden!

Nadat Merijn bijna overnacht door deze adoptanten werd omgetoverd van verlegen knorrepot naar speelvogel en knuffelbeest, merkten ze dat hij het niet zo goed kon verdragen om alleen te blijven. Hij voelde zich achtergelaten, en geraakte in paniek. Niet gek, met zijn verleden. Er werden wat tips uitgeprobeerd zoals het aanlaten van de radio, maar al snel begon het idee te spelen om een tweede katje te adopteren.

Er werd stevig overlegd, gewikt en gewogen. Initieel werd Romeo voorgesteld. Maar terwijl Hannelore en Rob vreesden dat onze aanwezige Romeo hun Koning Merijn wel eens van de troon zou durven stoten, besteedde Romeo zelf geen seconde aandacht aan zijn bezoek. Nee, dat zou hem niet worden. Romeo had andere plannen

Maar Mauro kon misschien wel … hij was verlegen en kwam de aandacht zelf niet vragen, maar als zij die bewust wilden geven, dan zou Mauro zich goed voelen…Merijn zou met Mauro vast geen problemen hebben, want Merijn zou steeds de sterkere en stoerdere van de twee zijn. En die verhouding ten opzichte van elkaar zou voor beide katjes goed zijn: Merijn de Koning, Mauro het prinsesje.

En wat zijn dit geweldige adoptanten… want jullie raden het al?! Mauro voelt zich zó thuis bij hen. Hannelore ligt regelmatig op haar buik voor zijn huisje, waarna Mauro voor 200% geniét van de knuffels die hij zomaar gratis krijgt zonder ze te eisen? Rob houdt dan weer in de gaten dat Mauro wel genoeg tijd en ruimte krijgt om niet overprikkeld te geraken, en leidt Merijn (en Hannelore ) af wanneer dat nodig is. En Merijn die ontfermt zich als een vadertje over zijn Mauro. Alsof hij begrijpt dat hij nu niet meer alleen is, deelt hij zijn speeltjes en zijn slaapplekjes, én zijn mensen!