Soms wil je zoveel, maar kan je zo weinig

Het is amper tien dagen geleden dat we van onze vzw-tandarts telefoon kregen: of we een oud palliatief FIVje konden opnemen. Natuurlijk konden we dat! Dus toen Lowie’tje wat aangesterkt was, kwam hij naar ons toe. Ik wist wel dat hij geen maanden meer zou krijgen, want hij had zo goed als geen witte bloedcellen meer en ook zijn rode bloedcellen stonden te laag. Maar dat weekje dat hij kreeg in mijn armen en bed was veel te kort :'(

Dit weekend kreeg Lowie een dip. Voor een katje met zo goed als geen eigen afweer had ik dat wel zien aankomen na die verhuis, dus ik haalde letterlijk en figuurlijk álles uit de kast om hem er in no time bovenop te toveren. En wonder boven wonder lukte me dat door een reeks medcijntjes en 24u non-stop kusjes, knuffeltjes en snottepiet-vangacties. Ik had zo gehoopt dat dit betekende dat we nog even verder konden. Maar hoe erg Lowie ook genoot van zijn zondagavond, van zijn maandag én van zijn dinsdag, deze woensdag was het op.

Al Lowieke’s energie was opgebruikt. Ik wist dat dit betekende dat zijn rode bloedcellen verder aan het zakken waren. Ik zag hem bleker worden, en stiller. Tot gisterenavond heeft hij genoten van de lekkerste hapjes die ik in huis had. Tot vannacht heeft hij genoten van mijn knuffels en de warmte van zijn mandje vlakbij de radiator. Maar vanochtend was het genoeg geweest. Hij liet zich hangen, het hoefde niet meer. Dat “het is genoeg geweest”-moment herken ik ondertussen feilloos. En als dat aanbreekt zit er niets anders meer op dan samen een laatste ritje maken.

Onze hoofddierenartsen hadden beiden vakantie vandaag, dus even was het onwennig, maar de back-up dierenarts maakte tijd voor ons, ze was zo voorzichtig met hem. Ze gaf mij de uitleg die ik bijna vanbuiten ken, en ze gaf Lowie’tje het gevoel dat hij ertoe deed. Met het laatste beetje energie dat hij nog had, begon Lowie met haar en mij te knuffelen, en zachtjes te spinnen. Het was tijd, zelfs hij leek het te weten. En dus lieten we hem los. In mijn armen, bovenop zijn favoriete voorverwarmde kussen kreeg onze knappe man vleugeltjes.

.

Ach lieve Lowie, wat had ik je graag langer bij me gehad. Ik wist dat we geen maanden zouden krijgen, maar ik hoopte op weken. Je zou me zo goed geholpen hebben bij de boekhouding, en bij het werken. Je zou me spinnend in slaap gekneed hebben, elke avond opnieuw. Maar jij had aan die paar dagen en nachten voldoende hé? Je hebt hier gespeeld, geknuffeld, gesmuld en genoten voor tien, alsof jij wel wist dat het maar om dagen zou gaan.

Dag lief ventje! Ik ben blij dat je ál mijn liefde hebt opgeslorpt zolang je kon. Het is goed zo, laat je moe lijfje maar achter